Τα τελευταία χρόνια συνεπεία της οικονομικής κρίσης που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας, κατακλυζόμαστε καθημερινά από αιτήματα για φιλανθρωπία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα παρουσιάζουν συχνά άτομα, οικογένειες ή φορείς που έχουν την ανάγκη μας. Στο δρόμο βλέπουμε κόσμο που ζητάει χρήματα, γάλα ή φαγητό. Όχι όμως όπως το έκανε παλιά. Δεν βλέπουμε μόνο ζητιάνους ή παιδιά Ρομά στα φανάρια. Τώρα βλέπουμε έξω από τα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα γυναίκες και άντρες, Έλληνες και αλλοδαπούς, να παρακαλάνε να τους αγοράσουμε κάποιο φαγώσιμο για να ταΐσουν τα παιδιά τους ή καλοντυμένους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Εικόνες που μας σοκάρουν και μας προβληματίζουν.

Συνέχεια

Όταν τα ζευγάρια γίνονται γονείς, όλοι συνήθως τους προκαταβάλουν ότι ο ερχομός ενός παιδιού στην οικογένεια σημαίνει μια πλήρη απασχόληση και τον εκμηδενισμό του ελεύθερού τους χρόνου. «Κοιμηθείτε τώρα γιατί σας περιμένουν ξενύχτια», «διασκεδάστε τώρα που δεν έχετε υποχρεώσεις», «βγείτε και πηγαίνετε ταξίδια τώρα που έχετε την δυνατότητα». Δεν λέω πως η ζωή του κάθε ζευγαριού δεν αλλάζει με τον ερχομό των παιδιών στην οικογένεια, αλλά πρέπει η γονεϊκότητα να θεωρείτε σκλαβιά και οι γονείς αιχμάλωτοι των παιδιών τους; Ή είναι ανέφικτο για έναν γονιό να κοιμηθεί, να διασκεδάσει, να ταξιδέψει, να περάσει καλά, είτε έχει το παιδί μαζί του, είτε το έχει αφήσει σε κάποιον άλλο;

Συνέχεια

Η εξοικονόμηση χρημάτων, αλλά και πόρων γενικότερα, είναι μια πολύ χρήσιμη δεξιότητα ζωής, ειδικά στην σύγχρονη κοινωνικοοικονομική συγκυρία όπου ζούμε. Ενώ σαν δεξιότητα είναι εύκολο να αποκτηθεί, δεν διδάσκεται στα παιδιά μας ούτε στο σχολείο, αλλά τις περισσότερες φορές ούτε και στο σπίτι, γεγονός που στην Ελλάδα μας οδηγεί ολοένα και σε χειρότερες πρακτικές. Στο εξωτερικό, σε πολλές και κυρίως υποανάπτυκτες χώρες, που τα παιδιά δεν έχουν καν χρήματα στα χέρια τους για να διαχειριστούν και να αποταμιεύσουν, μαθαίνουν τέτοιες έννοιες μέσα από προγράμματα κοινωνικής και οικονομικής εκπαίδευσης (πχ πρόγραμμα Aflatoun) που εντάσσονται στο σχολικό τους πρόγραμμα.

Συνέχεια

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Όλες οι οικογένειες μετρούν τις χρονιές με τα ακαδημαϊκά έτη και πάντα οι μέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία είναι γεμάτες ανυπομονησία… με ταυτόχρονο ενθουσιασμό και άγχος… για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς τους. Ανεξάρτητα την τάξη και την βαθμίδα εκπαίδευσης το καινούργιο πάντα μας προκαλεί και ίσως κάπως μας τρομάζει. Ειδικά όταν δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε και τι σημαίνει, πχ. πηγαίνω στο δημοτικό ή ξεκινώ το γυμνάσιο, από πλευράς περιβάλλοντος, συμμαθητών, δασκάλων, απαιτήσεων.

Συνέχεια

Μόλις πριν από λίγα χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου να πεισμώνει όπως τα μικρά παιδιά και να διεκδικεί έντονα όλα όσα ήθελα να έχω. Στα παιδιά το “θέλω” είναι πολύ πιο δυνατό από το “πρέπει”. Ήδη από τα 2 τους χρόνια θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους και το απαιτούν. Η ανάγκη τους να γνωρίσουν, να δουν, να μάθουν και να ζήσουν νέα πράγματα, δεν μπαίνει σε αναμονή γιατί κάτι άλλο πρέπει να γίνει πρώτα ή είναι σωστότερο. Γι’ αυτό και γκρινιάζουν και γίνονται δύστροπα στα πρέπει και στα όρια που προσπαθούν να βάλουν οι γονείς.

Συνέχεια

Μια απορία πολύ κοινή και ένα ερώτημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότερες οικογένειες παραπάνω από μία φορά στον κύκλο ζωής τους.

Ας δούμε αναλυτικά ποια μπορεί να είναι τα κριτήρια βάση των οποίων θα πρέπει ένας γονιός να επιλέξει σχολείο:

Συνέχεια

Τα παιδιά λατρεύουν την περίοδο του καρναβαλιού, μιας και νιώθουν την ελευθερία να υποδυθούν ρόλους ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντά τους. Ήδη από την περίοδο της προσχολικής ηλικίας, καθημερινά μέσα από το παιχνίδι τους, τα παιδιά υποδύονται ρόλους. Την μια στιγμή γίνονται άγριοι και επιθετικοί πειρατές, την άλλη μεταμορφώνονται σε αδύναμα μωρά, γίνονται γιατροί, super ήρωες, βασίλισσες. Απλά την περίοδο της αποκριάς το κάνουν με την συγκατάθεση και την βοήθεια των γονέων τους, κι αυτή η αποδοχή φαίνεται να απογειώνει την φαντασία τους.

Συνέχεια

Η έννοια του εθελοντισμού είναι, ή έστω ήταν τα προηγούμενα χρόνια, πολύ παρεξηγημένη στην ελληνική κοινωνία. Οι περισσότεροι την συγχέουν με την έννοια της φιλανθρωπίας, η οποία τις περισσότερες φορές εμπερικλείει μέσα της τον οίκτο και την ανωτερότητα που μπορεί να νιώθει κάποιος από την θέση ισχύος που νομίζει ότι βρίσκεται. Εθελοντισμός δεν είναι αυτό. Εθελοντισμός είναι να αντιμετωπίζεις τον άλλον, όποιος κι αν είναι, με ισότητα. Είναι η προσφορά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, η αγάπη άνευ όρων. Είναι να βάλεις για λίγο στην άκρη τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου θέλω, τον ατομικισμό και τον εγωισμό και να δώσεις… να δώσεις γνώση, χρόνο, χέρια, χαμόγελο…

Συνέχεια

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι όλοι φέτος φαίνεται να έχουμε μεγάλη ανάγκη να μπούμε στο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο κλίμα που τα συνοδεύει. Στη σημερινή εποχή που όλα συνεχώς αλλάζουν και οι οικογένειες λίγο ή πολύ διακατέχονται από αισθήματα αβεβαιότητας, οι οικογενειακές παραδόσεις είναι όλο και πιο ωφέλιμες. Είναι αυτές που δημιουργούν μια στερεή βάση μέσα στο χρόνο, μια βάση ασφάλειας από όπου μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη.

Συνέχεια

Οι διαδρομές με το αυτοκίνητο, είτε είναι μικρές και καθημερινές, είτε είναι πολύωρα ταξίδια αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Τα τελευταία χρόνια που τα τεχνολογικά μέσα είναι τόσο διαδεδομένα, οι γονείς με σκοπό να κρατήσουν τα παιδιά ήσυχα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τα απασχολούν με αυτά. Ηλεκτρονικά παιχνίδια και dvd έχουν αντικαταστήσει τη συζήτηση, το παιχνίδι και γιατί όχι τη μάθηση μέσα στο αυτοκίνητο, κι έχουν περιορίσει στο ελάχιστο την εφευρετικότητα και τη φαντασία όλων μας.

Συνέχεια